فتنۀ چشم تو چندان پی بیداد گرفت

که شکیبِ دلِ من دامنِ فریاد گرفت

آنکه آیینۀ صبح و قدحِ لاله شکست

خاکِ شب در دهنِ سوسنِ آزاد گرفت

هوشنگ ابتهاج (غزل)

 

آه از شوخی چشم تو که خونریز فلک

دید این شیوۀ مردم‌کُشی و یاد گرفت

منم و شمع دل‌سوخته یارب مددی

که دگر باره شب آشفته شد و باد گرفت

هوشنگ ابتهاج (غزل)

 

فتنّۀ ‏ چشم تو چندان پی بیداد گرفت

که شکیبِ دل من دامنِ فریاد گرفت

آنکه آیینۀ ‏صبح و قدح لاله شکست

خاک شب در دهن سوسن آزاد گرفت

آه از شوخی چشم تو که خونریز فلک

دید این شیوۀ مردم‌کُشی و یاد گرفت

منم و شمع دل‌سوخته یارب مددی

که دگر باره شب آشفته شد و باد گرفت

شعرم از نالۀ عشاق غم‌انگیزتر است

داد از آن زخمه که دیگر ره بیداد گرفت

منم و شمع دل سوخته یا رب مددی

که دگرباره شب آشفته شد و باد گرفت

سایه ما کشتۀ عشقیم که این شیرین کار

مصلحت را مدد از تیشۀ فرهاد گرفت

هوشنگ ابتهاج (غزل)

 

شعرم از نالۀ عشاق غم‌انگیزتر است

داد از آن زخمه که دیگر ره بیداد گرفت

سایه ما کشتۀ عشقیم که این شیرین کار

مصلحت را مدد از تیشه فرهاد گرفت

هوشنگ ابتهاج (غزل)

;