غلام نرگس مست تو تاج دارانند
خراب باده لعل تو هوشیارانند
تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز
وگر نه عاشق و معشوق راز دارانند
به زیر زلف دوتا چون گذر کنی بینی
که از یمین و یسارت چه بیقرارانند
گذر بکن چو صبا بر بنفشه زار و ببین
که از تطاول زلفت چه سوگوارانند

نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو
که مستحق کرامت گناه کارانند
تو دستگیر شو ای خضر پی خجسته که من
پیاده می روم و همرهان سوارانند
نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس
که عندلیب تو از هر طرف هزارانند
بیا به میکده و چهره ارغوانی کن
مرو به صومعه که آنجا سیاه کارانند
خلاص حافظ از آن زلف تا به دار مباد
که بستگان کمند تو رستگارانند

 

 

عزیزا کاسه چشمم سرایت
میون هر دو چشمم جای پایت
از آن ترسم که غافل پا نهی باز
نشینه خار مژگونم به پایت

 

 

بود درد مو و درمونم از دوست
بود وصل مو هجرونمون از دوست
اگر قصابم از تن واکره پوست
جدا هرگز نگردد جونم از دوست

 

 

تو دوری از برم دل در برم نیست
هوای دیگری اندر سرم نیست
به جان دلبرم کز هر دو عالم
تمنای دگر جز دلبرم نیست

 

 

غم عشقت بیابون پرورم کرد
هوای وصل بی بال و پرم کرد
به مو گفتی صبوری کن صبوری
صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

 

 

دلم بی وصل تو شادی مبیناد
به غیر از محنت آزادی مبیناد
خراب آباد دل بی مقدم ته
الهی هرگز آبادی مبیناد

 

 

مو که سر در بیابونم شب و روز
سرشک از دیده بورانم شب و روز
نه تب دیرم نه جایم میکنه درد
همی دونم که نالونم شب و روز

 

 

چرا افسرده حالی ای دل ای دل
مدام اندر خیالی ای دل ای دل
برو کنجی نشین شکر خدا کن
که شاید کام یابی ای دل ای دل

 

 

مگر شیر و پلنگی ای دل ای دل
به مو دایم به جنگی ای دل ای دل
اگر دستم رسد خونت بریجم
ببینم تا چه رنگی ای دل ای دل

 

 

به روی دلبری گر مایلستم
مکن منعم گرفتار دلستم
خدا را ساربون آهسته میرو
که مو وامونده این غافلستم

;