خوبان هزار و از همه مقصود من یكیست

صد پاره گر كنند به تیغم سخن یكیست          

خوش مجمعی ست انجمن نیكوان ولی

ماهی كزوست رونق این انجمن یكیست           

گشتم چنان ضعیف كه بی ناله و فغان

ظاهر نمی شود كه درین پیرهن یكیست

آنجا كه لعلِ دلكشِ شیرین دهد فروغ

یاقوت و سنگ در نظرِ كوهكن یكیست

جامی در این چمن دهن از گفت و گو ببند

كآنجا نوای بلبل و صوتِ زغن یكیست                       

جامی (غزل)

همه عمر بر ندارم  سر از این خمار مستی

كه هنوز من نبودم كه تو در دلم نشستی

تو نه مثل آفتابی كه حضور و غیبت افتد

دگران روند و آیند تو همچنان كه هستی           

چه حكایت از فراقت كه نداشتم ولیكن

تو چو روی باز كردی در ماجرا ببستی 

نظری به دوستان كن كه هزار بار ازآن به

كه تحیتی نویسی و هدیتی فرستی      

دل درد مند ما را كه اسیر توست یارا

به وصال مرهمی نه  چو به انتظار خستی 

گله از فراق یاران و جفای روزگاران

نه طریق توست سعدی  كم خویش گیرو رستی                          

سعدی (غزل)