سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود درین خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطۀ دوری دلبر بگداخت
جانم از آتشِ مهرِ رخِ جانانه بسوخت
سوزِ دل بین که زبس آتشِ اشکم دلِ شمع
دوش بر من زسرِ مهر چو پروانه بسوخت
خرقۀ زهدِ مرا آبِ خرابات ببرد
خانۀ عقلِ مرا آتشِ میخانه بسوخت
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مَردُم چشم
خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت