پرکن پیاله را

کاین آب آتشین

دیری است ره به حال خرابم نمی برد...

این جام ها که در پیام می شود تهی،

دریای آتش است که ریزم به کام خویش

گرداب می رباید و آبم نمی برد...

 

من با سمند سرکش و جادویی شراب،

تا بی کران عالم پندار رفته ام،

تا دشت پرستاره اندیشه های ژرف،

تا مرز ناشناخته ی مرگ و زندگی،

تا کوچه باغ خاطره های گریزپا،

تا شهر یادها...

دیگر شراب هم، جز تا کنار بستر خوابم نمی برد...

پر کن پیاله را

 

هان! ای عقاب عشق،

از اوج قله های مه آلوده دوردست

پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من،

آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد،

آن بی ستاره ام، که عقابم نمی برد...

 

در راه زندگی، با این همه تلاش و تقلا و تشنگی

با این که ناله می کشم از دل که

آب... آب...

دیگر فریب هم به سرابم نمی برد

پر کن پیاله را...

 

;