خوش می روی به تنها ، تنها فدای جانت
مدهوش می گذاری ، یارانِ مهربانت
در آیینه نظر کن تا خویشتن ببینی
کز حُسن خود بماند انگشت در دهانت

ما زیاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه می پنداشتیم
تا درختِ دوستی کی بَر دهد
حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

ای گلبن خرامان بر دوستان نگه کن
تا بگذرد نسیمی بر ما ز بوستانت
هر دم کمند زلفت صیدی دگر بگیرد
پیکان غمزه در دل ، ابروی چون کمانت
من فتنه زمانم وآن دوستان که داری
بیشک نگاه دارند از فتنه زمانت