🎨 طراحی کاور: حانیه خطیب

يَره گَه كار مو و تو دِرَه بالا می‌گیرِه
ذره ذره دِرَه عشقت تو دِلُم جا می‌گیرِه

روز اول به خودُم گُفتُم ایَم مثل بَقی
حالا كم كم می‌بینُم كار دِرَه بالا می‌گیره

چَن شَبه واز می‌دوزُم چِشمامِه تا صُبحه به چُخت
یا بِه یک سَمت بيخود مات مِمنَه و را میگیرِه

چَن شَبه واز مثِ چهل سال پیش از ای مرغ دِلُم
تو زمستون بِهِنَه‌ی سِبزهُ و صِحرا می‌گیرِه

تا سحر جُل مِزِنُم خواب به سُراغُم نمیه
هی دِلُم مثل بِچَه بِهَنِه‌ی بیجا می‌گیرِه

موگُمِش هرچی كه مَرگِت چیه كوفتی؟ نِمِگَه!
عَوَضِش نِق مِزِنَه ذِكر خدايا می‌گیرِه

پیری و معركه گيری كه مِگَن كار مویه
دِره کم کم ای کتاب صِفحه‌ی پنجاه می‌گیرِه

هرکی عاشق مِشه پِنهون مِكِنَه مثل اویَه
كه سِوار شُتُرَ و پوشتِشِه دولا می‌گيرِه

توضیحات شعر:
یره: کلمه‌ای برای اشاره به شخص مخاطب در لهجه مشهدی / بِهِنَه: بهانه / چُخت: سقف اتاق / جُل زدن : شانه به شانه شدن در خواب