چشم بگشا گه جلوه‌ی دلدار
در تجلی ست از در و دیوار
این تماشا چو بنگری گویی
لیس فی الدار غیرُهُ دیّار

منسوب به عطار

دیدن روی تو و دادن جان مطلب ماست
پرده بردار ز رخسار که جان بر لب ماست
بت روی تو پرستیم و ملامت شنویم
بت پرستی اگر این است که این مذهب ماست
شرب می با لب شیرین تو ما راست حلال
بیخبر زاهد از این ذوق که در مشرب ماست
نیست جز وصف رخ و زلف تو ما را سخنی
در همه سال و مه این قصه روز و شب ماست
در تو یک یا رب ما را اثری نیست ولی
قدسیان را به فلک غلغله از یا رب ماست
خواستم تا که شوم بسته فتراکش گفت
فرصت این بس که سرت خاک سم مرکب ماست

فرصت شیرازی

با آنکه کس ز آتش عشقت چو ما نسوخت
بر ما دلت نسوخت ندانم چرا نسوخت
جز آهنین دل تو که دارد توان و تاب
دیگر دلی نماند که بر حال ما نسوخت
این آتشی که در دل من از هوای تست
کی برگرفت شعله ؟ که مرغ هوا نسوخت
بر رند خرقه سوز ملامت چرا کند زاهد
کز آتشی همه عمرش قبا نسوخت
در نی نوای عشق چو مطرب نمود ساز
در حیرتم که نی ز چه از ین نوا نسوخت

فرصت شیرازی

ما سرخوشان مست دل از دست داده‌ایم
همراز عشق و همنفس جام باده‌ایم
بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند
تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم
پیر مغان ز توبه ما گر ملول شد
گو باده صاف کن که به عذر ایستاده‌ایم
کار از تو می‌رود مددی ای دلیل راه
کانصاف می‌دهیم که از راه فتاده‌ایم
چون لاله می مبین و قدح در میان کار
این داغ بین که بر دل خونین نهاده‌ایم
گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست
نقش غلط مخوان که همان لوح ساده‌ایم

حافظ

زیبد که ز درگاهت نومید نگردد باز
آن کس که به امیدی بر خاک درت افتد
عراقی